Mijn ervaringen bij het leren omgaan met eenzaamheid/alleen zijn bij het verlies van een partner of bij een echtscheiding

Na het overlijden van Jan op 4 november 2012 ben ik een tijdje alleen geweest in Chiangmai Thailand. Het appartement dat wij huurden was gesitueerd op het landgoed Sansai Fields, een bosrijke omgeving, en eigendom van Oy, een Thaise dame die met Engelsman Gregory was getrouwd. Dim is haar assistente en woont bij Oy in huis. Ons appartement was Thais ingericht en wij hebben dit helemaal naar onze smaak gerestyled.

Het verhaal gaat verder. Gedurende het rouwen was ik ziek en misselijk en kreeg geen hap door mijn keel. 

Op uitnodiging van een paar Nederlandse kennissen om stamppot te eten bij een Nederlandse kroeg in het centrum van Chiangmai liet ik het eten staan en voelde mij op dat moment niet meer thuis. Dat gebeurde spontaan.

Ik miste mijn maatje heel erg en dat gevoel achtervolgde mij toendertijd elke dag.

In de kliniek van Chiangmai kreeg ik wat medicijnen tegen misselijkheid en om goed te kunnen slapen en ben door slecht te eten 10 kg afgevallen. Ik had nergens zin in.

Het leren omgaan met alleen zijn of eenzaam zijn, gebeurt met vallen en opstaan. 

We waren 26 oktober 2012 39 jaar getrouwd geweest en hebben meer lief dan leed gedeeld en dat was in het begin van het alleen achterblijven in Thailand niet altijd eenvoudig geweest.

Gerard en Marianne waren gelukkig een aantal dagen bij mij in Chiangmai om mij te ondersteunen vóór, tijdens en na de crematie. Na hun vertrek naar Nederland voelde ik mij toch eenzaam en alleen. 

In de tussentijd heb ik mij in mijn appartement in Chiangmai verplaatst van de keuken naar de slaapkamer en wilde niemand zien althans for the time being. Maar Oy en Dim kwamen mij elke dag opzoeken of ik wilde of niet.

In de woon-eetkeuken zaten Jan en ik regelmatig maar ik vond het opeens niet meer leuk om alleen aan het keukentafeltje te zitten. Ook binnen aan de grotere eettafel in de woonkamer was ik niet te vinden.

Mijn schoonfamilie heeft ervoor gezorgd zolang ik in Chiangmai nog ben bij toerbeurt telefonisch contact met mij te hebben. En dat werkte heel goed. 

Dat terugtrekken duurde ongeveer drie weken en daarna riep ik mezelf tot de orde en begon mij af te vragen hoe ik verder mijn leven zou willen invullen. 

Op dat moment besloot ik om terug te keren naar Nederland maar dan moet ik wel het één en ander regelen. En hoe doe ik dat? Achteraf gezien, kwam er een hoop zaken bij kijken.

Ik had een nieuwe 7-persoons SUV auto en huisraad te verkopen. Eerst moest ik weten wat in Thailand ongeveer de regels zijn. Met vriend Laas ben ik naar een advocaat gegaan en kregen we wat informatie mee. 

De advocaat vroeg ongeveer 500 euro voor een paar consulten en daar ben ik niet op ingegaan en  weer verder onderzoek gaan plegen. 

Nu via Oy en Dim, mijn hospita en haar medewerkster in Chiangmai. Zij gingen met mij eerst naar de gemeente en daarna naar het provinciehuis. 

Daar bleek dat ik niet zomaar mijn auto mocht verkopen en  niet zomaar Thailand mocht verlaten. Om te beginnen moest de auto op mijn naam worden gezet en dat was gelukkig na de zoveelste bezoek gelukt. Maar daarna.....

Eerst wilden de autoriteiten weten of ik misschien schulden had. Zo ja dan dien ik deze eerst te vereffenen. En daarom moest de auto eerst gekeurd worden. 

Bij de Thaise RDW zette ik de auto op de brug en vroegen ze mij de motorkap te openen. Alles moest ik alleen doen. Op dat moment was ik de enige vrouw. De monteurs wilden van alles weten en hadden technische vragen. Er was van hun kant geen enkele empathie. Ik begreep er niets van. Gelukkig is het één en ander goed gekomen.

Na de goedkeuring van de auto moest deze op het annoncebord van de gemeente worden geplaatst en pas na 30 dagen als ik geen schulden had, weer worden vrijgegeven. Zelfs in Nederland moest een familielid kunnen verklaren dat ik geen schulden had.

Vervolgens zocht ik contact met de ex honorair consul van Nederland, Peter van Loo, waar Jan en ik goed bevriend mee waren en met de hoofdredacteur van het Thailandblog om te vragen of zij ervaring hebben met een overlijden van een Nederlander of buitenlander die in Thailand heeft gewoond en hoe ik dat het beste kan aanpakken. Ik kreeg hulp van Peter van Loo.

Mijn plan was na het regelen van diverse zaken tijdelijk naar Nederland te gaan om op verhaal te komen en daarna zien we wel weer verder dacht ik.

Tussendoor volgde ik een cursus van Jeanette  Rijks: "Creatief leven" en deze cursus bracht mij voldoening, grip en kracht en heb ik na zes weken zin om verder kleur aan mijn leven te geven.

Peter van Loo heeft mij een Thaise zakenman aanbevolen die evt. mijn auto wilde kopen en dat is gelukt. Mijn inboedel is door een Thaise opkoper voor driekwart verkocht. Deze opkoper onmoette ik tijdens mijn cursus waarbij ik een opdracht moest uitvoeren. Het overige meubilair werd door een Japanse vriend Kazu gekocht die we tijdens de Thaise les hebben leren kennen.

Het viel niet mee om afstand te moeten doen van de auto waar we heel veel plezier aan beleefden en zelfs tot aan Singapore en Maleisië reden gedurende onze vakanties. Ik heb wel een traantje gelaten.

Na de verkoop was er een fiets van mij en een laptop van Jan overgebleven. Deze overhandigde ik aan Dim en zij was er erg blij mee. 

Toen ben ik gaan leren om alleen op pad te gaan. Heb bijna alle plekken in Chiangmai waar we samen vaak kwamen opnieuw bezocht. 

Alleen gaan wandelen en gaan eten in een restaurant of 

op een terras wat te drinken bestellen. Ik heb dat goed doorstaan. 

Zonder er erg in te hebben merk je dat je veel contacten krijgt, nog meer dan dat je samen bent en dat was voor mij een mooie ervaring. Opeens durfde ik alleen uit te gaan.

Half januari ben ik een ticket gaan kopen en op 24 januari 2013 vloog ik naar het koude Amsterdam-Schiphol, alwaar de familie de volgende dag op mij stond te wachten. Ik moest wennen aan de kou. Het was voor mij een vreemde gewaarwording om weer terug te keren naar Nederland.

Gerard en Ingrid hadden een gezellige avond georganiseerd met een hapje en een drankje en gezamenlijk hebben we op mijn thuiskomst het glas geheven. 

Ik heb nog een paar dagen in Alphen en Oegstgeest doorgebracht en veel verhalen kunnen vertellen en dat was voor mij een goede afleiding gebleken. 

De terugkeer naar Steenwijk op zondag viel mij zwaar. Marianne en Rob brachten mij thuis en na boodschappen te hebben gedaan en afscheid van hen te hebben genomen, viel ik in een gat en heb ik uren gehuild. Ja, nu moet ik echt alleen verder in Steenwijk en een nieuw leven beginnen, zei ik hardop.

Van mijn medebewoners ontving ik die zondagavond een mooi boeket bloemen en een pan met snert en hebben ze de verwarming aangezet zodat bij mijn aankomst het aangenaam voelde.

De volgende dag liep ik naar het gemeentehuis om mij te gaan registreren. Op dat moment had ik geen vervoermiddel en besloot die middag een goede 2e handse fiets aan te schaffen ook om aan het rechtse verkeer te wennen.

Pas in oktober van dat jaar zijn Lisa en ik naar een auto gaan kijken en ben ik alweer gewend geraakt aan het rechtse verkeer. 

Het is een leuke Renault Twingo geworden waar ik met veel plezier in gereden heb.

Via mijn huisarts dr. Visser ben ik in Steenwijk bij een rouwgroep gekomen. Bij deze rouwgroep ben ik lang geweest en ben in de loop van de tijd voorzien van een hoop informatie en kon ik mijn lotgenoten ook een handje helpen. Ik heb er veel aan gehad.

Met deze ervaring ben ik weer een stukje bij het zelfstandig invullen van mijn leven gekomen. Alleen naar de bios of theater was geen enkel probleem.

De jaren daarna zat ik niet stil en ben ik mij verder gaan ontwikkelen. Ik volgde de cursus belastingrecht om te proberen zelf mijn belastingformulier in te vullen. En ook dat is mij gelukt. Voorheen vulde Gerard mijn belastingformulier in.

Daarna volgde ik nog een cursus fotografie en een schrijverscursus. Deze cursussen brachten mij een groot stuk afleiding en heb ik inmiddels heel wat blogs geschreven en veel mooie foto's gemaakt.

In april 2013 is Lisa bij mij komen wonen tot aan onze AOW in 2016. Zij is daarna weer teruggekeerd naar Brabant en ik besloot naar  Deventer te verhuizen. 

Het heeft mij heel wat jaren gekost om met het gemis en het ziekzijn weten om te gaan. 

In augustus 2016 ontmoette ik via een datingsite Hendrik. Hij woonde toen in Warns, een dorpje in Sûdwest Fryslan. Wij houden o.a. van reizen, het liefst naar Azië en wij vonden elkaar leuk. Dat was voor ons een dikke plus dat we een relatie zijn begonnen.

Na een aantal bezoeken van mij en Hendrik v.v. Deventer/Warns besloten we een latrelatie aan te gaan en besloot ik in Koudum te wonen. Koudum-Warns ligt op 7 km afstand.

Bij een latrelatie kun je èn alleen activiteiten doen maar ook samen. Zo'n relatie was voor ons meer dan welkom en deze werkte erg goed. We hebben veel plezier hiervan. Ik zou het een ieder adviseren wanneer dat aan de orde is.

Omdat we steeds ouder worden en dichterbij de voorzieningen willen wonen zijn we gaan kijken welke grotere plaats ons het eea kon bieden. En dat is bij toeval Heerenveen geworden en daar wonen we nog en daar zullen we nu blijven. 

Lisa woont er inmiddels ook en we hebben een harmonieuze band opgebouwd in de loop van de tijd.

Onze eisen waren toen, wonen dichtbij een trein- en busstation, winkelcentrum, bieb, theater, horeca etc. en dat blijft zo.

Achteraf gezien kun je van te voren niet weten hoe je leven er in de toekomst uit zal zien. Het is wel zo dat we onze levens op eigen kracht moeten invullen en moeten durven stappen te zetten om besluiten te nemen want niemand anders kan dit voor je bepalen.

Ik heb mijn "leven alleen" als leerzaam, uitdagend, spannend en zinvol ervaren sinds ik Jan ben verloren en dat vind ik nog steeds, maar ik heb weer een lieve en zorgzame man als Hendrik daarvoor teruggekregen. We zijn erg gelukkig samen en dat proberen we ook zo te houden.

Iedereen ervaart het verlies van een partner op zijn of haar eigen manier. Maar één ding is zeker, gun je de tijd om het gemis te verwerken en zoek afleiding.

En als je het niet meer weet, dan kun je altijd via een rouwgroep of via je huisarts hulp vragen.

Ik ben erg blij dat ik dit verhaal geschreven heb en hoop dat jullie er wat aan hebben en er misschien tips uit kunnen halen.

Tijdens mijn studie "webpagedesign" heb ik dit filmpje gemaakt van Sansai Fields zodat je een impressie kunt krijgen van onze mooie tijd daar. Klik hieronder op de link om dit filmpje te bekijken. Dit is meer dan 10 jaar geleden gemaakt en nog in de experimentele fase.

Met de hartelijke groeten van Irene